زادروز	۱۳۳۹ اردبیل
محل زندگی	تهران
ملیت	ایران
پیشه	استاد دانشگاه، نقاش، مجسمه ساز
دوره	معاصر
همسر	ژیلا مینایی
فرزندان	خزر و صدف

رضا خدادادی متولد اردبیل . نقاش،مجسمه ساز، عضوهیات علمی (استاد دانشگاه) دانشگاه هنر تهران و هنرمند معاصر ایران است .

زندگی

رضا خدادادی در اردبیل متولد شد.در کودکی به تهران آمد .دوران تحصیلی ابتدایی و راهنمایی را در تهران سپری کرد و پس از آن به اردبیل بازگشت و دوران تحصیلی متوسطه را در آنجا سپری کرد. وی از کودکی شیفته هنر بود و همین علاقمندی موجب شد تا دوباره به تهران بازگشته و در مجتمع دانشگاهی هنر(دانشگاه هنر) و در رشته نقاشی به تحصیل بپردازد. پس از آن تحصیلات خود را در رشته انیمیشن و در همان دانشگاه ادامه داد. وی در دوران تحصیل از دانشجویان فعال و ممتاز دانشگاه بود و همین امر موجب شد هنگام دانشجویی به دعوت برخی از دانشگاهها و موسسات آموزش عالی، به تدریس در دانشگاه مشغول شود. وی علاوه بر فعالیتهای بی وقفه در زمینه خلق آثار هنری متعدد، از آن زمان (از سال 1370 )تاکنون به تدریس در دانشگاهها اشتغال داشته و هم اکنون عضو هیات علمی دانشگاه هنر تهران است.  رضا خدادادی در سال 1363 با دختری به نام ژیلا مینایی ازدواج کرد و حاصل این ازدواج موفق، پسری به نام خزر و دختری به نام صدف است .

فعالیت‌ها

رضا خدادادی از کودکی به نقاشی و مجسمه سازی روی آورد.و بعدها علاوه بر تدریس در دانشگاه در سایر زمینه های هنری ازجمله: دیوار نگاری(نقاشی دیواری)، ماکت سازی، طراحی داخلی به فعالیت پرداخت.

وی در بیش از 100 نمایشگاه انفرادی و گروهی داخلی در داخل وخارج از کشور آثار خود را در زمینه نقاشی و مجسمه سازی به نمایش گذاشته، و علاوه بر ایراد سخنرانی های متعدد، چندین مقاله نیز در نشریات معتبر به چاپ رسانده است.

تعدادی از آثار وی در مجموعه ها و گنجینه های عمومی، دولتی و خصوصی، داخلی و خارجی( مانند:موزه هنرهای معاصر تهران ، فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ، سازمان زیباسازی شهر تهران موزه آستان مقدس امام علي در نجف اشرف و...)نگهداری می شود.

رضا خدادادی علاوه بر خلق آثار هنري و تدريس، با برخی از نهادها و سازمانهاي فرهنگي وهنري همكاري نموده است.

برخي از سوابق اجرايي ومسئوليتها

مدير گروه نقاشي دانشگاه هنر

مدير گروه مجسمه سازي دانشگاه هنر

مدير گروه كارشناسي نقاشي دانشگاه سوره

مدير گروه كارشناسي ارشد نقاشي دانشگاه سوره

عضو شوراي علمي نقاشي ديواري وحجم سازي سازمان زيبا سازي تهران

عضو كادر هنر مركز مطالعات وموزه آكادمي ملي المپيك

عضو كميسيون فرهنگ آموزش المپيك

عضو شوراي هنري آكادمي ملي المپيك وپارالمپيك

عضو هيات انتخاب وداوري در چندين جشنواره ومسابقه هنري

كارشناس رسمي دادگستري در امور هنري وعضو كانون كارشناسان رسمي استان تهران

تحلیل آثار

- آثار هنری رضا خدادادی با وبژگی خاص و منحصر به فرد، و بر اساس طبیعت، ادبیات، فلسفه و جهان بینی شخصی وی آفریده می شوند.وی رامی توان از بنیانگذاران راستین نقاشی آبستره معنا گرا در ایران دانست. آثار نقاشی خدادادی را می توان به دوره های مختلف تقسیم بندی نمود.

دوره پیش از دانشگاه: که شامل آثاری بر اساس تجربیات و مشاهدات عینی و تجربیات دفرماسیون فیگورها و اشیااست.

دوران دانشگاه :با تمایلات انتزاعی وبر اساس موضوعاتی که یاد آور فضاهای گذشته معماری سنتی ایران، کتیبه ها و خط نبشته ها ، ... در قالب فضاهای دوبعدی و در بسیاری موارد مبهم و به دور از هر گونه تظاهر برای یاد آوری گذشته ها( که حاصل آن فعالیتها چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی بود).

دوران متاخر که خود به دوره های متعددی و بر اساس نام گذاری وی از مجموعه آثارش تقسسیم بندی می شود:

مجموعه طراحی های شبانه:

این مجموعه آثار وی عبارت است از طراحی هایی از فیگورهای انسانی رقصان و وهم انگیز به نام شبانه مشتمل بر صدها طرح مدادی، که نیمه شبها خلق می شدند. پس از آن طراحی های مدادی شبه مینی مالیستی از پیکره های زنان ودختران جوان، با حالتهای عادی در زندگی، بدون پرداختن به جزییات صورت( که حاصل آن نمایشگاهی انفرادی در گالری برگ و نمایشگاه گروهی در موزه ی هلند بود) و تعدادی آثار طراحی و نقاشی فیگوراتیو که در آن اغلب زنان و مردان با صورتها و اندامهای به هم ریخته و زشت به تصویر درآمده اند.(که تعدادی از ان آثار در نمایشگاههای گروهی در معرض دید عموم قرار گرفتند).

مجموعه ی حیرانی:

آثاراین مجموعه به شکل شگفت انگیزی نسبت به دوره های پیش متحول شده بودند.این بار توجه هنرمند به طبیعت معطوف گشته بود. وی این مجموعه آثار را که نمایشی از مطالعه و درک عمیق طبیعت و مراقبه ی طولانی هنرمند بود حیرانی نامید . مجموعه آثار حیرانی با تکنیک رنگ وروغن ودر روی بوم به ظهور وبروز رسیدند. خط اصلی ترین عنصر تصویری این نقاشیها بود .خطوط رنگی بی شماری که روی هم و در لابلای هم با دقت و وسواسی عجیب، با ظرافت وبدون کوچکترین خطا، فضایی خیال انگیز ی می ساخت و بیننده را وسوسه می کرد که با دست خطها را کنار زده واز لابلای متراکم این خطوط چیزی یا راهی را ببیند! می توان موفقیت این آثار از دو جنبه قابل بررسی است : نخست، صورت ظاهری و شیوه اجرایی آثار، که با الهام از طبیعت و با استفاده از فقط خطوط رنگی و با اجرایی مطلوب شکل می گیرد، و فضایی متفاوت و بی سابقه ای پدید می آورد. دوم، جنبه ی مفهومی و معنایی آثار است که علاوه بر توجه دادن مخاطب به زیبایی های طبیعت، به جنبه های عرفانی و ماورایی تاکید داشته و بیننده را در برابر فضایی بسته، در هم تنیده و تو در تو و پر از رمز و راز قرار می دهد؛ که اشاره ای است به زندگی نوع بشر، با سوالات و مجهولاتی بی شمار . انتخاب آگاهانه عنوان حیرانی بر این مجموعه بر موارد اشاره شده تاکید دارد.

مجموعه‌ی ذکر:

چند سال بعد از مجموعه حیرانی مجموعه‌ی دیگری با نام ذکر پدید آمدند. این مجموعه پس از فراغت از یک دوره بیماری، در دوران نقاهت هنرمند، و هنگامی که وی دچار نوعی افسردگی شدید شده بود خلق شدند. مجموعه آثار ذکر، با تونالیته های متعددی از یک رنگ و با استفاده از ریتم خطوط ساده و کوتاه، پشت سر هم، و ردیف شده، بدون هیچ واقعه‌ی دیگری شکل می‌یافتند، خطوطی که از بالا تا پایین و تکرار می‌شد. گویی که ابتدا و انتهایی و پایانی ندارد. وی در خصوص این آثار می‌گوید: "در سالهای اخیر مجموعه آثاری در زمینه نقاشی پدید آوردم که نامشان ذکر بود. تکرار بی امان عنصری ساده در سطح بوم، بی معنای ظاهر، بی هیچ نشانی از طبیعت واقع و مصنوع. و با کمترین و ساده‌ترین شکل ممکن. خطوطی عمودی در ردیف، و پشت سر هم. از بالا به پایین. تکرار یک عنصر بی معنا و مجرد، با رنگهایی یکسان و به دور از هر گونه تزیین و بزکی، و ظاهری دلفریب . با قناعتی در شکل و ظاهر. هر خطی حمد و ثناء بود، وذکر و تسبیح متوالی، که انگار پایانش نیست. خطها ذکری مداوم بودند، و تکرار یکنواخت، که بی‌نهایتشان می‌ساخت. در معنا، ذکر را نگاشتن نیز خوانده‌اند. نگارشم برای هر اهل دلی ذکر جمیل بود و ذکر سالکان . که نمی‌دانستم با تصویر، غیر از این طریق چگونه تسبيح و تهليل متوالی گویم. که هر چه می‌کردم غیر از این ریا بود و شرک. آثار ذکرم باید که انتزاع کامل بود. من، هنر انتزاعی را ستایش می‌کنم، چرا که از اشکال و رنگهای تمثیلی و غیر واقعی بهره دارد. و تقلید از عینیات جهان مادی نمی‌کند. از ناسوت به دور است و به لاهوت و حقیقت، و به سلیقه کیانم و نیایم نزدیک. نقاشیهای ذکرم را انتزاعی و مجرد ساخته‌ام، تا بی‌ریا باشد و صورتش به چیزی نماند" .

با اندک تاملی در مجموعه حیرانی و ذکر خدادادی، می توان به ویژگی بارز ساختار کانکریت(منسجم)آثار پی برد که خود نشان از جهان بینی و نگرش هنرمند به هستی است.

مجموعه ی نقش برجسته‌های نوستالژیا:

رضا خدادادی از سال ۱۳۸۸ رویکرد جدیدی را در آثارش به نمایش گذاشت. با وجود اینکه که وی همچنان مجموعه ذکر خود را ادامه می‌دهد؛ مجموعه‌ی جدید نقش برجسته‌ای با عنوان نوستالژیا را پدید آورد . آثار نقش برجسته نوستالژيا از چند منظر قابل تحليل و بررسی است. اول: به لحاظ مفهومی كه قصد ياد آوري تعمدی خاطرات تصويري فراموش شده گذشته را دارد. مجموعه آثار نوستالژيا به دنبال تاييد و يا رد ضرورت يادآوری گذشته‌ها نيست و به خودی خود نيز موافقت يا مخالفتی با نوستالژيا ندارد. بلكه در پی آن حسی است كه با مشاهده اين آثار در هر يك از مشاهده گران ايجاد می‌شود؛ البته هر مخاطبی مي تواند نوستالژيا را رد كند يا بپذيرد. دوم: به لحاظ تصويری و ساختارهای آن، كه در نگاه نخست، گويی تصاوير و اشكال در اين آثار همان‌هايی است كه بر ديوار غارها، در حجاری‌ها، روی سفالينه‌ها و كتيبه‌ها، در بناها و كاشی‌های گذشته‌ها نقش بسته است؛ اما با تامل بيشتر می‌توان به اين نكته پی برد كه از كپی برداری و يا تقليد عين به عين از آن نقوش و اشكال در اين آثار پرهيز شده و شباهت‌ها در پاره‌ای موارد شايد به دليل انتخاب روش طراحی اين نقوش و اشكال است. سوم تركيب بندی اجزا و ساماندهی عناصر تصويری گاه نامتعارف اين آثار است. تركيب بندی بسياری از اين آثار همانند مجموعه‌های حيرانی و ذكر از نوع قابل گسترش است و به قاب تصوير محدود نمی‌شود. گويی هر يك از اين آثار بخشی از يك بی‌نهايت است. و چهارم استفاده از تكنيكهای متنوع و نسبتاً پيچيده، به كارگيری مواد و روشهای ساخت در اين آثار است. تعداد زيادی از نقش برجسته‌های نوستالژيا از جنس مس است و چندتايی نيز با استفاده از آكريليك و با روش‌هايی خاص برجسته شده‌اند. برخی از صاحبنظران معتقدند هر چند آثار در يك چارچوب و قاب محصور شده‌اند اما به دليل ويژگی‌های خاص آثار نوستالژيا، می‌توان آنها را مجسمه‌های ديواری ناميد! نكته ديگری كه در اين آثار قابل بررسی است روش رنگ آميزی و به اصطلاح كهنه سازی يا پاتينه كردن اين آثار است.